از جانِ دنیا چه میخواهی؟

هوا این چند روز آنقدر خوش و خوب و بهاری ست که ناراحتی ام کمرنگ شده ـ به خاطر مشغله کاری حسام ممکن است تا بعد از عید هم نتوانیم به سرزمین مادری سفری داشته باشیم ـ و از صبح تا شب ، شب تا صبح پنجره ها باز است و ذره ذره این هوای دل انگیز را با خوشترین حال نفس می کشم.

حتی چند روز پیش از فرط خوشی فکر میکردم که اگر در چنین روزی چشم از دنیا ببندم ، چقدر خوب و رویایی ست و دیگر از خدا چه میخواهم!

کتاب اِمِری جلویم چشمک میزند ولی هنوز اراده نکرده ام به خواندنش.شاید دکتر خلیلی را بشناسید؛ کانالی دارد و به دانشجویان انگیزه می دهد و پیام هایشان را منتشر می کند.از سر تفنن و خوشی دنبالش می کنم.

اینکه یک جوان بیست و اندی ساله استرس دارد برای کنکور و مثل اینکه به دامن خدا چنگ انداخته باشد از دکتر میخواهد که به او انگیزه بدهد که تو میتواتی و بخوان و قبولی و از این حرف ها خیلی برایم عجیب است. یا اخیرا خواندم خانم جوانی که به طور ناخواسته باردار شده،قصد سقط جنین دارد،چرا؟! به خاطر کنکور و هزینه های فرزندآوری و ادامه اش و اینکه بچه که بیاید دیگر نمی تواند استاد دانشگاه شود!

چقدر ضعیفیم که فکر میکنیم ارشد و دکتری ، کلید در قفل بهشت است!

چند روز پیش تماس گرفتم با دوستم که تولد فرزند نو رسیده را تبریک بگویم،فقط گله و زاری کرد که چقدر پشیمان است ژنتیک خوانده و کار نیست و این ها و فلانی ها با لیسانس پرستاری و مامائی دارند پول پارو می کنند! اصلا به کل بچه اش یادم رفت. هی هم تاکید کرد که به ستاره بگو درست انتخاب رشته کند که بعدا مثل ما پشیمان نشود.چشمی برای قطع کلام گفتم و خداحافظی و این ها

اما من پشیمان نیستم.

خب شاید در 26 سال و یک ماهگی هنوز موفق نشده ام دنیا را تکان دهم ،اشتباهات زیادی مرتکب شدم،درگیر روابط اشتباهی شدم و خیلی چیزهای دیگر اما خب تا این سن خیلی چیزها یاد گرفته ام و دوست های خوبی هم هم پیدا کرده ام و حتی دستم توی جیب خودم بوده وقتی اراده کرده ام. اما اما اما ... دنیا می توانست برای من دنیای بهتری باشد اگر ...سال اول دبیرستان تمام دوستی های گذشته را فراموش میکردم و روی نیمکت ردیف آخرِ وسط،کتار آن دختر تازه وارد می نشستم.

یک روز باید از این حسرتم به او بگویم.